Groepen A, B en C United!

Dit berichtje typ ik op dinsdagavond 15 januari. Die datum moet ik even checken omdat dat betekent dat we nog maar twee volle dagen te gast zijn in Panama, wat ik bijna niet kan geloven. 

Een gevoel dat door meer mensen gedeeld lijkt te worden, want het lijkt alsof we hier al minstens een week in Panama zijn. Zoveel ervaringen en indrukken passen bijna niet in zo’n korte tijd. 

Het gaat mij ook onmogelijk lukken samen te vatten wat er allemaal gebeurd is, maar ik zal jullie een beetje proberen bij te praten. 

Na ons overweldigende welkom in de parochie van Soná, vertrokken we naar Marañon, een nog veel kleiner dorpje verderop, waar we de eerste twee dagen zouden verblijven. De ervaringen met de gastgezinnen zijn uiteenlopend; de een leeft in relatieve luxe; dat wil zeggen dat er een toilet is en een koude douche en er riante maaltijden geserveerd worden, terwijl de ander zich moet wassen in een emmer en moet toiletteren op een gat dat niet op het riool is aangesloten. De Panamezen hier hebben niet allemaal veel, maar geven allemaal alles, want hoewel we allemaal misschien niet evenveel luxe ervaren, ervaren we allemaal een grootse gastvrijheid. Een gastvrijheid die mij als Nederlander ook wel aan het denken zet; zou ik dat kunnen? Als ik iemand een matje op de grond aanbied vind ik mezelf al heel gastvrij, terwijl je hier een hele eigen kamer krijgt, ten koste van het hele gezin. Iets om over na te denken. 

In Maraña zijn we op maandag eigenlijk de hele dag in en rondom de parochiekerk verbleven. We begonnen met een Eucharistieviering, waarin we opgeroepen werden te luisteren naar de roeping van iedere Christen, om ‘visser van mensen te worden’. 

De viering was weer internationaal en heerlijk uitbundig. Er werd vrolijk gedanst, geklapt en gezongen. Iemand van ons zei achteraf dat ze de kerk van Nederland ook maar 1% van deze energie toe zou wensen. Weer een ervaring waarbij de Panamese kerk als spiegel kan fungeren voor ons. Het geloof is hier zo duidelijk een bron van vreugde!

Gedurende de dag was er in de kerk nog een catechesemoment, werd er veel gebeden en nog meer gezongen en gedanst, en heel veel gepraat. Met elkaar, als Nederlandse groep, en met de Panamese bevolking, die de hele dag door met ons op de foto wilde. 

Na een diner bij de gastgezinnen, waarbij alweer een beetje afscheid werd genomen, door middel van lieve woorden en cadeaus, en vele fotosessies met alle gezinsleden, en alle mogelijke formaties, kwamen we terug bij de parochiekerk, waar de culturen zich aan elkaar zouden presenteren. 

Hoewel we best gerepeteerd hadden, konden we hier als Nederlanders niet tippen aan de presentaties die de Panamezen voorbereid hadden. De kinderen van de families lieten vele soorten traditionele dans zien, wat even schattig als indrukwekkend was. Een lokale profvoetballer gaf als een ware balgoochelaar een demonstratie hooghouden, en een groep kinderen zong drie traditionele Panamese liederen (van dat genre moet je houden, geloof ik...)

Wij als Nederlanders hadden twee verschillenden dansjes ingestudeerd, en het gebrek aan voorbereidingstijd verbloemde gelukkig de goede bedoelingen niet, dus we kwamen er heel aardig mee weg. In elk geval werd er gelachen en geapplaudisseerd!:)

Op dezelfde avond arriveerden de pelgrims van de A-reis in Panamastad. We zouden hen helaas niet kunnen ontmoeten omdat zij om 02:00 uur (Panamese tijd, dus dat is 08:00 in Nederland) aankwamen in Soná, na een reis van zo’n 26 uur. 

Op dinsdag vierden we weer samen de Mis, om 8:30. We hadden allemaal afscheid genomen van de gastgezinnen, want we zouden later vandaag ook weer naar Soná gaan, in het dorpje waar de Nederlanders van de A-reis al in gastgezinnen zaten. 

Terwijl zij een rustdag hadden om bij te komen van de reis, en lekker konden relaxen bij een riviertje, gingen wij met z’n allen naar Cerro Plata. In dat dorpje in de bergen werkt een pater Roberto. Hij behoort tot de Kruisvaarders van Sint Jan, en werkt aan projecten die eens door een Nederlandse pater opgezet zijn. 

Ze zetten zich in voor de arme bevolking, door hen te helpen (met onderwijs, materialen en veel aandacht) om voor zichzelf te leren zorgen. 

We rijden in een busje door de schitterende natuur, in een berglandschap dat elke kilometer mooier wordt, en komen aan bij de boerderij. We worden verwelkomd door pater Roberto, die vanwege de Nederlandse achtergrond van zijn missie een paar woordjes Nederlands leert. 

Hij laat zien hoe en waar de bevolking onderwezen wordt om voor zichzelf te kunnen zorgen, en neemt ons mee naar verschillende gezinnen die ze ondersteunen, die verspreid in de omgeving wonen. Zo zien we enerzijds de schitterende natuur, en anderzijds de grote armoede die er toch echt in Panama blijkt te bestaan. De families hebben niet veel, maar pater Roberto legt uit hoe z allemaal wel echt naar een betere toekomst toeleven, met behulp van zijn projecten. Ze helpen met de aanleg van stromend water, verschaffen voedsel en medicijnen, en leren vooral hoe een gezin zelf kan zorgen dat er genoeg te eten is. 

Pater Roberto praat met een groot en aanstekelijk enthousiasme, en we zien zelf hoe waardevol hij (en zijn medewerkers) is voor de armen van Panama. Na de tour krijgen we een maaltijd, voor de zoveelste keer bestaande uit kip en rijst, bij hem thuis, en zingt hij ons gitaarspelend toe; ‘Tulpen uit Amsterdam’

Het was een mooie en indrukwekkende dag, waarna we direct richting Sona gingen voor onze nieuwe gastgezinnen. Tijdgebrek, en de noodzaak te gaan slapen maken dat ik niet in detail kan vertellen over de gastvrijheid van de nieuwe gastgezinnen, maar het lijkt erg op dat uit het vorige verslag. 

Morgen vertrekken we om 7:30 met z’n allen richting de kerk waar we Eucharistie zullen vieren, dus voor nu - buonas noches uit Soná!

(Door Ramon)