Aankomst reis B en C

Niemand heeft nog enig besef van tijd. Zijn we nu al 12, 24, of 36 uur onderweg? Dat laatste blijkt bij een check op de wereldklok nog het meeste in de buurt te komen. Tel maar na; iedereen zo’n 1,5 uur naar Schiphol, 3 uur voor de vlucht aanwezig, 3 uur vliegen naar Istanbul, 2 uur wachten, 15 uur vliegen naar Bogota, 1 uur wachten, 1 uur vliegen naar Panama-Stad, 3 uur met de douane wezen stoeien, een busreis van 5 uur met superenthousiaste Colombianen (die duidelijk minder lang hadden moeten reizen dan wij, al hebben wij ons zingend behoorlijk staande weten te houden), waarbij we vast een klein beeld kregen van Panama-Stad toen we er doorheen reden (hoog!!), en dan de laatste busrit van een uur naar onze parochie in Sona. 

Je kunt je voorstellen dat we dus redelijk vermoeid, zo rond een uur of 10 Panamese tijd (dat is voor ons 04:00 in de nacht!) aankwamen bij de gastparochie. Wat daar vervolgens gebeurde deed ons echter alle vermoeidheid of klachten vergeten; letterlijk honderden dorpelingen hadden zich verzameld, en stonden al uren te wachten om ons te verwelkomen in hun parochie. Wij ongemakkelijke en houterige Nederlanders moesten even wennen welke houding aan te nemen tegen dit ontvangst. Als filmsterren werden we toegejuicht door de meterslange straat die door de politie was afgezet voor onze komst. Tussen al het gejoel en de lichtjes die op ons straalden door zagen we als klap op de vuurpijl een serieuze mini-vuurwerkshow beginnen, en kwamen we uit bij het podium waarop we verwelkomend werden. 

Enthousiast werden we van daaraf toegesproken en hartelijk verwelkomd. Gelukkig kon namens ons pastor Mauricio, een Colombiaanse priester die al een tijdje in Nederland woont en werkt, alles vertalen en reageren. 

Vervolgens gingen we met deze enthousiaste menigte naar de dorpskerk, om de mis te vieren. Mgr. de Jong was hoofdcelebrant en de 6 Nederlandse priesters die meereisden concelebreerden, samen met twee lokale priesters uit de parochie. De mis werd een groot feest, met muziek en dans, een uitpuilende kerk en lezingen en gebeden in afwisselend Spaans en Nederlands. Het was de Doop van de Heer, en in zijn homilie stipte mgr. de Jong aan hoe wij door ons eigen doopsel allemaal familie van elkaar zijn, en hoe we dat ook echt ervaren hebben in de ongelooflijke hartelijkheid. 

Na de Mis gingen we verder naar het dorp waar wij in de gastgezinnen zitten. Een dorp met een ingewikkelde Spaanse naam die we je absoluut later nog eens vertellen. Het is in elk geval te klein om op Google Maps vernoemd te worden. Behoorlijk efficiĆ«nt werden we over de enthousiaste gastgezinnen, en rond een uur of 1 stapte ik in elk geval bij mijn gastgezin binnen. Een huisje tegenover de dorpskerk, waar mijn broertje en ik twee enorme kamers aangeboden kregen. Onderweg naar de douche vingen we een ontroerende glimp op van hoe dit mogelijk gemaakt werd; het hele gezin is bij elkaar op een kamer gaan liggen zodat wij een eigen kamer zouden hebben. 
De communicatie met het gastgezin is moeilijk, want Panamezen zijn niet zo van het Nederlands, en maar elkaar heel klein beetje meer van het Engels, maar de taal van liefde, hartelijkheid en het geloof kunnen we prima met elkaar uitwisselen. 

Om 1:45 kon ik dan eindelijk gaan slapen, op dat moment ook erg blij dat de mis van vandaag van 8, naar 11 uur ‘s-ochtends verplaatst was. 

(door Ramon)







Reacties

Een reactie posten