Panama van de pelgrims, de Wereldkerk viert feest

Dat de Wereldjongerendagen een intensieve tijd is wisten wij natuurlijk al lang uit ervaring, maar dat het zó vol zou zitten hadden we niet helemaal voorzien. Zo vol namelijk, dat er voor het schrijven van een nieuwe blogpost nergens tijd in te ruimen was. Daarom om te beginnen een excuses voor onze trouwe volgers - we waren zo druk WJD aan het vieren, dat we jullie even niet up to date hebben kunnen houden. 

Inmiddels is het 29 januari, vijf dagen verder, waarin er weer een hoop gebeurd is. Groepen A, B en C zijn weer uit elkaar (A is thuis, B zit aan het strand en C zit in Mexico), en ik zou een boek moeten schijven om alle belevenissen aan bod te kunnen laten komen. Daarom zullen we een aantal highlights aanstippen in dit verhaal, maar is er ook een hoop dat we moeten overslaan. 

De WJD hebben altijd een vast programma, met enkele hoogtepunten. We vieren de openingsmis met de locale bisschop, ontvangen de paus in een grote welkomstceremonie, bidden de kruisweg met de paus, gaan op pelgrimage naar het grote veld voor de avondwake met de paus, blijven die nacht ook met z’n allen in de open lucht ‘slapen’ (of in elk geval overnachten) op dat veld en vieren de volgende ochtend de slotmis met de paus. 

Al deze hoogtepunten hebben we inmiddels al achter de rug. Voor meer dan het bijwonen van deze events was er eigenlijk maar weinig ruimte in het volle programma van de Nederlandse pelgrims. ‘s-Ochtends hadden we ons eigen programma in de wijk las Mañanitas. Hier wenden we door de week heen steeds meer aan de koude douches (volgens mij bestaan er in Panama ook helemaal geen warme douches, wat met deze temperaturen ook wel voor te stellen is), de toiletten waar geen wc-papier in weggespoeld mag worden (wat dus in de prullenmand naast de pot geponeerd moest worden), aan de kakkerlakken, spinnen en muizen, en aan de vechtende straathonden en kippen en hanen die ‘s-nachts hun best deden om je wakker te houden. Maar vooral werden we hier opnieuw opgenomen in het gezin waar we verbleven, met een overweldigende gastvrijheid. Men heeft niet veel, maar geeft echt álles. 

In deze wijk hadden wij ons Nederlandse programma, dat er globaal ongeveer hetzelfde uitzag; ontbijt, catechese met een bisschop, Eucharistie en tijd met je stream (een groep die zich deze WJD met een specifiek thema bezighoudt). Daarna (meestal rond 13:30) was het haasten geblazen naar Panama-Stad. De dag na onze safari-trip kwam daar namelijk paus Franciscus aan. Direct na het ochtendprogramma vertrokken we naar de stad, die inmiddels overgenomen was door de honderdduizenden pelgrims van over de hele wereld. Het straatbeeld werd vanaf nu bepaald door mensen van alle rassen, naties en talen, die een hoop vreugde en vrolijkheid uitstraalden en herkenbaar waren aan de wjd-shirts en blauwe rugzakjes. 
Heel mooi en indrukwekkend, maar wanneer je even snel lunch wil scoren met je pelgrimsbonnen, kunnen ze ook behoorlijk in de weg lopen.
We kwamen dus precies op tijd aan bij het veld waar de paus aan zou komen. Maar geheel tegen de Panamese instelling in, begon deze ceremonie ook precies op tijd. Daardoor waren er relatief weinig pelgrims op het veld, en stond een groot deel in de verdrukking tegen de dranghekken die geplaatst waren om de paus langs te kunnen laten rijden. 



Onze groep werd door het hek opgesplitst, waardoor we wel op de eerste rij stonden toen de paus na lang wachten met een rotgang voorbij kwam rijden, maar toen hij eenmaal langs geweest was, was het vooral dringen en duwen, dus besloot de helft van ons groepje maar even in de stad wat te gaan drinken. 


De volgende dag wilden we dit ons niet weer laten gebeuren. Een plan dat niet alleen wij opgevat hadden, alle pelgrims waren er heel vroeg bij om de kruisweg met de paus te bidden. We moesten hierdoor wel even wachten op het grote veld, maar die tijd werd goed besteed door even bij te rusten. 
Het bidden van de kruisweg was een prachtige ervaring. De gebeden en de verschillende staties werden prachtig gekoppeld aan de problematiek die speelt in Centraal Amerika. De verschillende landen toonden per statie wat van hun eigen cultuur, en het lijdensverhaal van Christus werd zo heel tastbaar en actueel. 



Na de kruisweg was er ook eindelijk eens tijd voor ons, als Nederlandse groep, om de stad in te gaan en te kijken bij de verschillende podia die door de stad verspreid stonden. Gedurende de hele WJD waren er vele podia waar heel de dag door een programma werd gedraaid, maar daar hadden wij helaas nog geen tijd voor kunnen vinden. 
Dus konden we deze avond eindelijk genieten van allerlei optredens en mooie getuigenissen. 

Het hielp ook dat we de volgende ochtend enigszins konden uitslapen. Zaterdag was namelijk de dag waarop we de pelgrimage zouden maken naar het grote veld, voor de grote climax; de avondwake en de slotmis. Na een kort programma met de Nederlanders vertrekken we per bus naar een van de twee supermarkten waar de voedselpakketten worden uitgedeeld voor alle honderdduizenden pelgrims. Je kunt je voorstellen dat de drukte enorm was, en ik was erg blij dat onze groepsleden met wat Nederlandse handigheid vrij snel onze pakketten wisten te bemachtigen. De pelgrimage naar het veld was eigenlijk maar kort, en we waren blij dat de zon ook even niet scheen. Na 2,5 kilometer lopen arriveerden we in ons vak, waar kamp Nederland opgebouwd werd. 

Op het hoofdpodium was constant een programma, van verschillende bands, sprekers en gebedsmomenten. Het geluid stond verschrikkelijk hard, maar als je daar doorheen keek was het erg mooi. Uiteindelijk waren we met zo’n 700.000 gelovigen verzameld op dat gigantische veld. Overal wapperden vlaggen, liepen mensen rond om anderen te ontmoeten, speelden mensen muziek, dansten mensen of werd er gewoon wat gepraat. 
‘s-Avonds arriveerde paus Franciscus en er volgde een mooie avondwake met uitstelling van het Allerheiligste. Zeer inspirerend!
De paus vertrok, en de gezelligheid ging door. Langzaam gingen ook mensen pogingen doen om te slapen, maar de hele nacht door werd er op verschillende plaatsen feest gevierd. 



De volgende ochtend werden we bruut om 6 uur gewekt door een verschrikkelijk enthousiaste presentatrice die door de speakers schalde. Ik ben niet vaak zo chagrijnig wakker geworden, maar dat ebde gelukkig snel weg door de verder magische ambiance op het veld. We zagen de zon achter ons opkomen en al snel was het hele veld verlicht en begon om 8 uur de slotmis met de paus. 



Het was schitterend om met zovelen samen te vieren, alle WJD klassiekers werden gezongen, en de paus riep ons in de homilie op om in het nu te leven. Niet onszelf als jongeren te zien als de toekomst, of alsof ons leven nog moet beginnen, maar om het leven van nu serieus te nemen en daar werk van te maken. 



Na de mis werd aangekondigd dat de volgende WJD plaats zouden vinden in Portugal, in 2022, en daarna ruimden wij onze spullen op om in de brandende zon naar de bussen te lopen, die 5 km verderop voor ons klaarstonden. 
Waar de tocht naar het veld super soepel verliep, ging de terugweg chaotisch en langzaam. Met 130 man probeerden we samen te blijven in de mensenmassa terwijl de zon fel brandde. 
Achteraf sprak ik iemand van onze groep die deze tocht, die echt een pelgrimerend karakter had, steeds bleef bidden dat ze dit voor Jezus aan het volhouden was. Eerlijk gezegd waren mijn gedachten een stuk geïrriteerder en minder vroom. 
Maar opgelucht kwamen we uiteindelijk allemaal aan in de parochie, waar onze wegen uiteen zouden gaan. Reis A ging terug naar Nederland, Reis B ging de volgende dag naar Santa Clara, en Reis C verbleef nog een nacht in een hotel om de volgende dag naar Mexico te kunnen vliegen. 

Inmiddels zijn we dus al iets verder, maar dat bewaar ik voor de volgende blog, want het is alweer een lang verhaal geworden. Tot de volgende keer! 

(door Ramon)

Het Vaticaan heeft de toespraken van de paus ook online beschikbaar gesteld (in het Engels). Wie het na wil lezen, kan hier terecht:


Overweging bij de avondwake:

Homilie bij de slotmis:



Reacties

Een reactie posten