Het is 20 januari, en dat betekent dat deel 1 van de WJD ervaring er alweer op zit. De days in the Dioceses hebben we achter de rug. Na Marañon, Sona en tenslotte Santiago (dat is de ‘hoofdstad’ van het bisdom Santiago), gaan we morgen vertrekken naar Panama-Stad, waar de WJD officieel pas echt van start zullen gaan. Enerzijds kijken we met een zekere nostalgie terug op de tijd die achter ons ligt, maar aan de andere kant kijken we vol verwachting uit naar het hoofdprogramma
Maar zover zijn we nog net niet helemaal, want zoals gezegd zitten we dus in Santiago, waar we morgenvroeg om 5 uur al gaan vertrekken naar Panama-Stad. Dat is natuurlijk schandalig vroeg, en dat voelt dus nog wel een flinke hobbel op onze weg naar Panama-Stad.
We moeten zo vroeg gaan rijden, omdat er maar één weg loopt vanaf deze kant van Panama naar en Panama-Stad, en omdat er morgen zo’n 250.000 pelgrims naar Panama-Stad zullen afreizen, verwachten we chaos, files en wachttijden. Die hopen we voor te zijn. Stay tuned om te horen of ons plan gewerkt heeft!
De afgelopen dagen hebben we natuurlijk niet stil gezeten. Vrijdag begonnen we om ZEVEN UUR met het rozenkransgebed in de kerk in Soná. Een voorproefje van de vroege morgen van maandag... Gapend en knikkebollend deden we mee met de parochie, in het Spaans.
Dios te salve Maria, llena eres de gracia. El Señor es contigo. Bendita tú eres entre todas las mujeres. Y bendito es el fruto de tu vientre Jesus. Santa Maria, Madre de Dios, ruega por nosotros, peccadores, ahora y en la hora de nuestra muerte. Amén.
Na de rozenkrans vierden we de Eucharistie, waarin de psalm ongelooflijk mooi gezongen werd door iemand uit het koor. Bekijk het filmpje om even mee te genieten met ons, echt de moeite waard!
Na de mis hadden we een toeristische route door Soná. We werden langs meer in minder interessante ‘bezienswaardigheden’ gereden. Van de zadelmaker, naar het oude ziekenhuis dat later als universiteit gebruikt werd, naar de prachtige oude ‘San José-Kerk’ naar een ecologisch verantwoorde zelfvoorzienende woongemeenschap, waar we werden ontvangen met de verwachtingscheppende mededeling dat we een ervaring zouden opdoen om nooit meer te vergeten.
We werden verwelkomd door een groepje kinderen die in traditionele kleding een traditionele dans voor ons uitvoerde. Na de dans kregen we allemaal een kokosnoot met een rietje in onze handen gedrukt, wat de tropische ervaring (met de temperatuur van 36 graden) compleet maakte. In de hitte gingen we vervolgens met de Panamezen een boompje planten, en de rondleiding ging verder door de tuin. De hitte begon ons wel een beetje te tarten, en we waren er dan ook niet rouwig om toen deze ophield en we aan de lunch konden beginnen; rijst meeeeeet.... rundvlees! Wat een verrassing!
Terug in Soná moesten we allemaal snel naar de gastfamilies om ons om te kleden voor de folkloristische parade die later die middag zou volgen. Na het omkleden zouden we zo snel mogelijk weer naar het pleintje in Soná gaan, waar we (uit)lachend de Nederlandse pelgrims weer verwelkomden in hun nieuwe outfits. De vrouwen droegen prachtige gekleurde jurken, en de mannen een soort overhemd met korte mouwen en een sombrero. De plaatselijke bevolking vond het prachtig.
Aan het begin van de parade reden er enkele praalwagens voorbij, werd er vuurwerk afgestoken en er werd constant muziek gemaakt en gedanst. Het deed een beetje carnaval-achting aan, al was het hier dus 36 graden zonder schaduw, dus zo dansend een uur naar die parade kijken was best wel lang. Uiteindelijk voegden wij ook zelf in de parade, en liepen we in nog een warm uur naar de kerk, zwaaiend en dansend. Daar mondde de parade uit in een groot dansfeest, en was het programma na 18 uur wel afgelopen.
Wat mij betreft was dat wel heel welkom, het was ook wel heel relaxed om even niet van hot naar her te hoeven, en de familie nam ons mee naar een riviertje om even lekker af te kunnen koelen, midden in de prachtige natuur.
De volgende ochtend ‘slapen we uit’, dat wil zeggen dat de wekker om 7 uur ging. Om 8 uur bidden we weer de rozenkrans in de San Jose kerk, gevolgd door de lauden en een prachtige openlichtmis, waarin de bisschop van Santiago hoofdcelebrant was. We zaten allemaal optimistisch netjes opgesteld aan het begin van de viering, maar het bleek al snel veel te heet te worden, dus we verplaatsen de stoelen al snel naar een meer schaduwrijke plek. Zo vanuit de schaduw vieren we een prachtige Mis, en daarna gaan we met een beeld van Josef (het kwartje moest bij mij even vallen, dat San José gewoon Spaans is voor Sint Jozef), in processie door de straten.
Na de processie hebben we even tijd om in deelgroepen samen te komen en ervaringen uit te wisselen. Eigenlijk deelt iedereen de ervaring van de grootse gastvrijheid hier, maar ook van de de moeite die we als Nederlanders kunnen hebben met de manier van organiseren en communiceren van de Panamezen. Je weet nooit precies waar je aan toe bent, en het is niet altijd even makkelijk om de controle helemaal te laten varen. Ook delen we wel een beetje de teleurstelling over het feit dat we in Panama-Stad weer in gastgezinnen ontvangen zullen worden. Niet vanwege de slechte ervaringen (juist niet!!), maar omdat het voor de groepsbuilding wel fijn zou zijn een gezamenlijke slaapruimte te hebben, in een school of sporthal. We eten onze lunch (moet ik nog zeggen dat het rijst met kip is?) en gaan vervolgens naar de gastfamilies voor tijd met het gezin.
Die tijd wordt uiteenlopend ingevuld; het ene gezin laat pelgrims lekker mee-chillen op het terras, het andere neemt pelgrims mee naar zee, een ander gezin viert de verjaardag van een familielid of vindt een andere reden om een feestje te vieren. Ikzelf ben erg blij dat mijn Panamese mama en papa (die mij op hun beurt hun hijo, hun zoon) noemen, zo oud zijn dat ze niks met ons kunnen doen, en we pakken een heerlijke middag rust.
Tegen de avond worden we weer bij de kerk verwacht, waar we allemaal een kaarsje krijgen voor weer een processie door Soná. Het ziet er mooi uit, zo met 100 pelgrims en de locale bevolking. De processie eindigt op het kerkplein, waar de Grand Matanza begint. Vooraf hebben we ons afgevraagd wat dit voor een programma-onderdeel zou zijn, want letterlijk vertaald stond er alleen 'Grote Slachtpartij' op het programma.
Deze onheilspellende titel blijkt echter te gaan over de grote slachtpartij die bij de slager plaatsgevonden moet hebben om een enorme barbecue te kunnen organiseren. Deze laatste avond in Somá sluiten we af met een mooi dansfeest op het plein met de locale bevolking.
Zo komen we uit bij vandaag, 20 januari. De dag waarop we vertrokken naar Santiago. Na de Eucharistieviering was er ruimte om wat te vertellen over jouw ervaring met de WJD. Dat leidde tot mooie getuigenissen, van ook drie van de Bossche deelnemers.
Na een bakje kip met rijst (al kregen enkele geluksvogels een ander stukje vlees) stapten we in de bussen naar Santiago. We maakten een korte tussenstop in Marañon, de parochie van de eerste twee dagen, en komen tegen 16:30 aan in Santiago.
Na ons gesetteld te hebben in de prachtige school waarin wij voor 1 nacht slapen, vertrekken we naar het festivalterrein. Om 18 uur zou hier de mis beginnen. We komen nu ook voor het eerst andere pelgrims tegen; uit Slovenië, Colombia, Costa Rica, Frankrijk en nog vele andere landen.
Bij het begin van de mis komen er zo'n 70 priesters en drie bisschoppen in processie maar het altaar, dat buiten opgebouwd is.
Gelukkig hebben we de mis vanmorgen al gevierd, want het is volledig in het Spaans. Maar een groot festijn; mensen van over heel de wereld die samen dezelfde liturgie vieren, en deelnemen aan de Eucharistie.
Er volgen presentaties van de verschillende landen (helaas lukte het niet om Nederland hier met onze prachtige dans te presenteren), en om 22 uur waren we weer in het internaat waar we deze nacht overnachten. Snel slapen omdat morgen het ontbijt al om 4 uur voor ons klaarstaat!
En dannnn... op naar Panama!
(Door Ramon)
Reacties
Een reactie posten